ခဏခဏအျငင္းပြားဖြယ္ ျဖစ္ေနရတဲ႔ အေႀကာင္း
အရာေလးကို စဥ္းစားမိရင္း ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေနတတ္ဖို႔ထက္ ေသတတ္ဖို႔အေရးႀကီးပါ
တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ လူ႕ဘဝမွာေနတတ္
ဖို႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
အကယ္၍ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘဝမွာေန႔စဥ္
တရားဘာဝနာပြားမ်ားျပီး လူ႔ဘဝကတည္းက စူဠ
ေသာတပန္တည္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုပံုနဲ႔ပဲဘဝကူး
ကူးအပယ္မက်နိုင္ပါဘူး။
ထို႔အတူ ဘဝမွာကုသိုလ္ဒါန သီလ ဘာဝနာ
ေကာင္းမႈေတြျပဳလုပ္ထားေသာ္ျငား စူဠေသာတပန္
မဟာေသာတပန္အဆင္႔မေရာက္ဘဲ သာမန္ပုထုဇဥ္
ဘဝပဲဆိုရင္ ေသတတ္ဖို႔အေရးႀကီးပါတယ္။
လူေတြဟာေသခါနီးစိတ္အာရံုကို အမွီျပဳျပီး
ဘဝကူးႀကရပါတယ္။ ေရာဂါေဝဒနာလြန္စြာခံစားရျပီး
တရားႏွလံုးမသြင္းနိုင္သူ သားစြဲသမီးစြဲ ခင္ပြန္း ဇနီး
ပစၥည္းဥစၥာစြဲ၍ ေသသူမ်ားရဲ႕လားရာလမ္းဟာ အပါယ္
ဘံု ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ ဘဝမွာ ေသဖို႔ပဲအေရးႀကီးတာေပါ႔ဆိုရင္
လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ၃၁ဘံုမွာက်င္လည္ေနသမ်ွကာလ
ပတ္လံုး က်မတို႔ျပဳခဲ႔တဲ႔ ဝဋ္ေႀကြးေတြဟာ သံသရာ
လည္ေနပါတယ္။
လူ႔ဘဝေနစဥ္ကာလမွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳ
လုပ္ထားျပီး ေသခါနီးစိတ္မထားတတ္၍ အပယ္က်သူ
နွင္႔ ဘဝမွာ တသက္လံုးမေကာင္းတာျပဳလုပ္၍အ
ပယ္က်သူ ႏွစ္ဦးဟာ ဘယ္လိုမွမတူနိုင္ပါဘူး။
ထိုအပယ္က်သူႏွစ္ဦးရဲ႕အပယ္သက္တမ္းဟာ
ကြာျခားပါတယ္။ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္သူ၏ အတိုင္းအ
တာအလိုက္ အပယ္သက္တမ္းဟာ ကြာျခားပါတယ္။
ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ားစြာျပဳလုပ္ထားျပီး ေသခါနီး
စိတ္အာရံုမေကာင္း၍ အပယ္က်သူမွာ တိုေတာင္း
ေသာ အခ်ိန္တြင္းသာ အပယ္က်ျပီး သက္တမ္းေစ႔
ပါက ေကာင္းရာသုဂတိဘံုကို ေရာက္ရပါတယ္။
ဘဝမွာအသိမ်ားစြာရွိေနပါလ်ွက္အျပစ္ႀကီး၍အခုု
ခ်ိန္ထိ ငရဲက်ေနသည္႔ အဇာသသတ္ကိုလည္း စာအုပ္
မ်ားစြာထဲတြင္ ဖတ္ရပါသည္။
သို႔ပါ၍ တစ္ေန႔စာတစ္ေန႔က်က္ေသာသူသည္
စာေမးပြဲကို မေႀကာက္ရသကဲ႔သို႔ မိမိ၏ေန႔စဥ္ေနထိုင္
ျခင္းတို႔တြင္ ကုသိုလ္တရားႏွင္႔ေနထိုင္ျပီး စာေမးပြဲ
ေျဖဆိုခ်ိန္တြင္ ေကာင္းမြန္စြာေျဖဆိုနိုင္ရန္အေရးႀကီး
သကဲ႔သို႔ မေနရ၍ ေသရခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ေကာင္း
မြန္စြာ စိတ္အာရံုထား၍ လူ႔ဘဝေနာက္ဆံုးခ်ိန္ကို မိမိ
ကိုယ္တိုင္ေရာ စာဖတ္သူပါ ကူးေစနိုင္လိုေသာရည္
ရြယ္ခ်က္ျဖင္႔***************
ဘဝအဆက္ဆက္က တရားအသိရေအာင္ ေဟာ
ေျပာဆံုးမဖူးေသာ သင္ဆရာျမင္ဆရာႀကားဆရာ
အားလံုူးႏွင္႔တကြ ဤစာေရးနိုင္ရန္ ဆံုးမလမ္းညႊန္
ေပးေသာ ဦးေလးမူႀကိဳဆရာအားဤစာႏွင္႔အတူ
ကန္ေတာ႔အပ္ပါသည္။
မဟူရာ (IR)
No comments:
Post a Comment